separator, separatory, oczyszczalnie

 Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 24 lipca 2006 r., ścieki przed

odprowadzeniem do  śródlądowych wód powierzchniowych winny  być oczyszczone w

stopniu zapewniającym usunięcie zawiesin ogólnych, oraz substancji 

ropopochodnych. 

Całość konstrukcji  separatorów wykonywana  jest  z rur GRP na bazie  żywic 

poliestrowych. Króćce przyłączeniowe wykonywane są z rur GRP bądź PVC. Pokrywy

włazów standardowo  wykonywane są z laminatów (posadowienie separatora w

terenach „zielonych”) lub włazów żeliwnych wraz z betonową konstrukcją odciążającą, 

co umożliwia ich zabudowę i eksploatację w warunkach  obciążenia od ruchu

kołowego. 

Pozwalające na dowolną konfigurację w zależności od potrzeb, niezbędnych 

przepustowości, istniejących warunków terenowych, kryteriów odbioru ścieków itd.

Wielkość lub ilość urządzeń filtracyjnych separatora lub komory separacyjnej zależy 

przede wszystkim od przepływu nominalnego. 

Głównym procesem zachodzącym w urządzeniu jest zjawisko flotacji (unoszenia 

cząsteczek oleju na powierzchnię) poprzedzone  koalescencją (łączeniem się

zdyspergowanych cząstek ropopochodnych w większe). Zjawisko koalescencji 

zachodzi na filtrze będącym standardowym  wyposażeniem każdego separatora. 

Każdy układ filtracji posiada  własne samoczynne zamknięcie odpływu 

zabezpieczające przed  wydostaniem się substancji separowanej na zewnątrz i

skażenie miejsca zrzutu oczyszczonych  ścieków deszczowych. Na  życzenie możliwe

jest zainstalowanie układu informującego o poziomie substancji ropopochodnych  i 

alarmującego o przepełnieniu separatora (łącze przewodowe lub bezprzewodowe). 

  W osiedlach o zabudowie rozproszonej, gdy powierzchnia działek przekracza 1000 m2 i w terenie z dobrymi wa­runkami gruntowo-wodnymi, zale­cana jest budowa indywidualnych oczyszczalni przydomowych , separatorów na każ­dej działce. Najczęściej stosuje się wtedy osadnik gnilny z drenażem rozsączającym, ale może być rów­nież osadnik z filtrem piaskowym, gruntowo-roślinnym czy złożem bio­logicznym lub ze zbiornikiem napo­wietrzanym. Zwarta zabudowa osiedla o dużej gęstości zaludnienia wyklucza możli­wość zastosowania rozwiązań indywi­dualnych. Pojawia się wtedy problem pozyskania odpowiedniej wielkości działki na osiedlową oczyszczalnię oraz jej właściwego usytuowania. Orientacyjna powierzchnia działki dla tradycyjnych oczyszczalni mecha­niczno-biologicznych z komorami osadu czynnego powinna wynosić do 1,5 m2 na mieszkańca, zaś dla oczysz­czalni naturalnych z filtrami grun- towo-roślinnymi czy stawami bio­logicznymi powyżej 7 m2. Warunki gruntowo-wodne oraz ukształtowanie terenu nie mają wpływu na wybór systemu, a jedynie na jego koszty in­westycyjne i eksploatacyjne. Bardzo ważny jest właściwy wybór systemu kanalizacyjnego.

Obecnie nie ma obowiązujących wskaźników wielkości stref ochrony sanitarnej wokół oczyszczalni ście­ków. Jednak ze względu na poten­cjalną uciążliwość dla otoczenia oczyszczalni z urządzeniami otwar­tymi (przeróbka osadów, odprowa­dzanie zagniłych ścieków z szamb wo­zami asenizacyjnymi, separatorów), powinna być ona usytuowana w odległości docho­dzącej nawet do 100 m od strony za­wietrznej zabudowy mieszkalnej.

Jeśli teren pod oczyszczalnię jest niewielki i położony blisko osiedla, najkorzystniej jest umieścić urządze­nia do oczyszczania ścieków w zam­kniętych zbiornikach lub budynku i zrezygnować z uciążliwej przeróbki osadów oraz punktu zlewnego do­wożonych ścieków.