Archiwum 17 lipca 2011


lip 17 2011 oczyszczalnie przydomowe
Komentarze: 0

  W osiedlach o zabudowie rozproszonej, gdy powierzchnia działek przekracza 1000 m2 i w terenie z dobrymi wa­runkami gruntowo-wodnymi, zale­cana jest budowa indywidualnych oczyszczalni przydomowych , separatorów na każ­dej działce. Najczęściej stosuje się wtedy osadnik gnilny z drenażem rozsączającym, ale może być rów­nież osadnik z filtrem piaskowym, gruntowo-roślinnym czy złożem bio­logicznym lub ze zbiornikiem napo­wietrzanym. Zwarta zabudowa osiedla o dużej gęstości zaludnienia wyklucza możli­wość zastosowania rozwiązań indywi­dualnych. Pojawia się wtedy problem pozyskania odpowiedniej wielkości działki na osiedlową oczyszczalnię oraz jej właściwego usytuowania. Orientacyjna powierzchnia działki dla tradycyjnych oczyszczalni mecha­niczno-biologicznych z komorami osadu czynnego powinna wynosić do 1,5 m2 na mieszkańca, zaś dla oczysz­czalni naturalnych z filtrami grun- towo-roślinnymi czy stawami bio­logicznymi powyżej 7 m2. Warunki gruntowo-wodne oraz ukształtowanie terenu nie mają wpływu na wybór systemu, a jedynie na jego koszty in­westycyjne i eksploatacyjne. Bardzo ważny jest właściwy wybór systemu kanalizacyjnego.

Obecnie nie ma obowiązujących wskaźników wielkości stref ochrony sanitarnej wokół oczyszczalni ście­ków. Jednak ze względu na poten­cjalną uciążliwość dla otoczenia oczyszczalni z urządzeniami otwar­tymi (przeróbka osadów, odprowa­dzanie zagniłych ścieków z szamb wo­zami asenizacyjnymi, separatorów), powinna być ona usytuowana w odległości docho­dzącej nawet do 100 m od strony za­wietrznej zabudowy mieszkalnej.

Jeśli teren pod oczyszczalnię jest niewielki i położony blisko osiedla, najkorzystniej jest umieścić urządze­nia do oczyszczania ścieków w zam­kniętych zbiornikach lub budynku i zrezygnować z uciążliwej przeróbki osadów oraz punktu zlewnego do­wożonych ścieków.