Komentarze: 0
W osiedlach o zabudowie rozproszonej, gdy powierzchnia działek przekracza 1000 m2 i w terenie z dobrymi warunkami gruntowo-wodnymi, zalecana jest budowa indywidualnych oczyszczalni przydomowych , separatorów na każdej działce. Najczęściej stosuje się wtedy osadnik gnilny z drenażem rozsączającym, ale może być również osadnik z filtrem piaskowym, gruntowo-roślinnym czy złożem biologicznym lub ze zbiornikiem napowietrzanym. Zwarta zabudowa osiedla o dużej gęstości zaludnienia wyklucza możliwość zastosowania rozwiązań indywidualnych. Pojawia się wtedy problem pozyskania odpowiedniej wielkości działki na osiedlową oczyszczalnię oraz jej właściwego usytuowania. Orientacyjna powierzchnia działki dla tradycyjnych oczyszczalni mechaniczno-biologicznych z komorami osadu czynnego powinna wynosić do 1,5 m2 na mieszkańca, zaś dla oczyszczalni naturalnych z filtrami grun- towo-roślinnymi czy stawami biologicznymi powyżej 7 m2. Warunki gruntowo-wodne oraz ukształtowanie terenu nie mają wpływu na wybór systemu, a jedynie na jego koszty inwestycyjne i eksploatacyjne. Bardzo ważny jest właściwy wybór systemu kanalizacyjnego.
Obecnie nie ma obowiązujących wskaźników wielkości stref ochrony sanitarnej wokół oczyszczalni ścieków. Jednak ze względu na potencjalną uciążliwość dla otoczenia oczyszczalni z urządzeniami otwartymi (przeróbka osadów, odprowadzanie zagniłych ścieków z szamb wozami asenizacyjnymi, separatorów), powinna być ona usytuowana w odległości dochodzącej nawet do 100 m od strony zawietrznej zabudowy mieszkalnej.
Jeśli teren pod oczyszczalnię jest niewielki i położony blisko osiedla, najkorzystniej jest umieścić urządzenia do oczyszczania ścieków w zamkniętych zbiornikach lub budynku i zrezygnować z uciążliwej przeróbki osadów oraz punktu zlewnego dowożonych ścieków.